Hoi Vietnam, Anna en Milou
Blijf op de hoogte en volg Floris
13 Maart 2015 | Vietnam, Xóm Pho
Hoi Vietnam, Anna en Milou
Na heel wat uren in de bus, kwamen we eindelijk aan in Ho Chi Minh City (Vietnam). Een mooie stad met een rijke historie (die is wat minder mooi). Anna (mijn vriendinnetje) was ook in hcmc samen met haar reismaatje Milou. Nadat we onze spullen in de kamer hadden gegooid, gingen we op zoek naar de dames. Na wat barretjes te zijn ingelopen, vonden we ze uiteindelijk met een cocktail in een rooftopbar. Aangezien iedereen best wel moe was, bleef het maar bij een paar biertjes (kostte maar 25 cent per biertje, maar dat proef je ook wel).
De volgende dag gingen we op pad om te stad te verkennen. Aangezien luc en ik nog wat kleren nodig hadden, gingen we eerst naar de markt om wat tanktops te kopen. Na het afdingspektakel liepen we nog wat rond door de mooie stad, om vervolgens lekker te gaan eten en een potje te kaarten. De dames (al helemaal geïntegreerd in Vietnam) namen natuurlijk Vietnamees eten. Luc en ik (waarbij rijst soms onze neus uitkomt) kozen voor een lekker westers gerecht...
De derde dag gingen we naar de vietcong tunnels en naar het war remnants museum. De vietcong tunnels waren erg indrukwekkend. De tunnels zijn zo klein dat waarschijnlijk maar 2% van de Nederlandse bevolking er in past. De enige manier waarop de Amerikanen er in konden, was dan ook door Filipijnse militairen te gebruiken om te vechten in de tunnels. Naast de tunnels waren ook de meest gruwelijke vallen te bezichtigen. Deze traps waren zo gruwelijk dat ik heel goed kan begrijpen dat een groot deel van de Amerikaanse soldaten ptss en andere mentale problemen hebben aan de oorlog hebben overgehouden.
Na de tunnels gingen we naar het war remnants museum. In dit museum wordt goed duidelijk gemaakt dat wat de Fransen (in eerste instantie) en later de Amerikanen in Vietnam hebben gedaan, niet goed te praten valt. De Amerikanen hebben zoveel chemische wapens ingezet dat er op de dag van vandaag nog kindjes met afwijkingen worden geboren.
Nadat luc bijna een vleermuis in zijn nek had (zat verstopt in een restant van een gevangenis), was het weer tijd om terug te gaan en wat te gaan eten. De reünie met Anna en Milou sloten we af op een leuke rooftopbar met een prachtig uitzicht op de skyline van hcmc.
Nadat we afscheid hadden genomen van de vrouwtjes, pakten we de bus naar Dalat. Na de zoveelste lange busrit kwamen we aan in het prachtige bergstadje. Anna en Milou hadden ons verteld over een goed hostel, dus wij zijn naar dat hostel
gegaan en alles wat ze hebben verteld klopte. De eigenares was super aardig en de bedjes lagen heerlijk. De eerste dag zijn we wat gaan rondlopen en hebben we de canyoning tour geboekt (ook een tip van de dames).
Eindelijk was het dan zover! We gingen canyoningen (abseilen, watersliden en cliffjumpen). In het eerste uur kregen we wat les en daarna was het tijd voor de eerste afdaling en cliffjump.
Tot nu toe zit luc mij altijd uit te lachen dat ik bang ben voor giftige slangen en spinnen. Gelukkig kon ik nu ook eventjes lachen, want luc zag al wat bleker en vertelde toch wel bang te zijn.
De eerste drie afdaling waren best wel makkelijk en niet heel spectaculair. Maar daarna kwamen de waterslides! Deze waren echt top. Gewoon jezelf laten gaan en tussen de stenen naar beneden glijden. Ik weet niet hoe luc het deed maar zijn hele rug was bont en blauw, dus na 2 waterslides was hij er klaar mee.
Na de waterslides kwam de grootste afdaling. We moesten abseilen van een waterval (18 meter) en op een hoogte vab 4 meter kon je jezelf laten vallen in het water. Ik had mijn gopro op mijn helm, dus de spectaculaire beelden kunnen jullie zien in de aftermovie.
De cliffjump (10 meter) die daarna kwam was geweldig. 10 meter door de lucht zweven midden in de jungle!
Luc heeft de sprong ook gewaagd, ondanks dat die alle kleuren van de regenboog scheet.
Tot en met de cliffjump verliep alles erg soepel bij mij. Maar daar was de wasmachine afdaling. Ik had niet echt goed geluisterd naar de uitleg, dus ik had niet gehoord dat je als eerste je voeten in de waterval moest doen (ik ging met mijn rug eerst). Wat er toen gebeurde weet ik niet meer precies, maar ik maakte iets van drie salto's en bleef maar in de rondte draaien. Gelukkig liet het touw eindelijk los en kwam ik in het water terecht. Eenmaal weer bovenwater, hoorde ik iedereen hard lachen, maar ik was blij dat het goed was afgelopen haha.
Eenmaal terug van in het hostel, huurden we scooters en gingen op pad om het paleis, de kerk, crazy house (de naam past erg goed bij het huis) en het grote meer te zien. Er ging ook nog een Filipijns meisje met ons mee. Bij het meer hadden we een pauze en daar kreeg ik (luc vond zichzelf te stijf en wilde zich niet voor schut zetten) een gratis yoga les (hele oude vorm van yoga, weet de naam niet meer) van het Filipijnse meisje, die dit al zon tien jaar deed.
Vol energie gingen we terug naar het hostel om samen met de eigenares wat te gaan eten. Ze nam ons mee naar lokale restaurantjes om de specialiteiten van Dalat te proeven. Het eten was super (vooral het toetje!), maar helaas was het al de laatste avond. De volgende dag zouden we namelijk vertrekken naar Hoi An.
Maar daar de volgende keer meer over!
Byebye
Na heel wat uren in de bus, kwamen we eindelijk aan in Ho Chi Minh City (Vietnam). Een mooie stad met een rijke historie (die is wat minder mooi). Anna (mijn vriendinnetje) was ook in hcmc samen met haar reismaatje Milou. Nadat we onze spullen in de kamer hadden gegooid, gingen we op zoek naar de dames. Na wat barretjes te zijn ingelopen, vonden we ze uiteindelijk met een cocktail in een rooftopbar. Aangezien iedereen best wel moe was, bleef het maar bij een paar biertjes (kostte maar 25 cent per biertje, maar dat proef je ook wel).
De volgende dag gingen we op pad om te stad te verkennen. Aangezien luc en ik nog wat kleren nodig hadden, gingen we eerst naar de markt om wat tanktops te kopen. Na het afdingspektakel liepen we nog wat rond door de mooie stad, om vervolgens lekker te gaan eten en een potje te kaarten. De dames (al helemaal geïntegreerd in Vietnam) namen natuurlijk Vietnamees eten. Luc en ik (waarbij rijst soms onze neus uitkomt) kozen voor een lekker westers gerecht...
De derde dag gingen we naar de vietcong tunnels en naar het war remnants museum. De vietcong tunnels waren erg indrukwekkend. De tunnels zijn zo klein dat waarschijnlijk maar 2% van de Nederlandse bevolking er in past. De enige manier waarop de Amerikanen er in konden, was dan ook door Filipijnse militairen te gebruiken om te vechten in de tunnels. Naast de tunnels waren ook de meest gruwelijke vallen te bezichtigen. Deze traps waren zo gruwelijk dat ik heel goed kan begrijpen dat een groot deel van de Amerikaanse soldaten ptss en andere mentale problemen hebben aan de oorlog hebben overgehouden.
Na de tunnels gingen we naar het war remnants museum. In dit museum wordt goed duidelijk gemaakt dat wat de Fransen (in eerste instantie) en later de Amerikanen in Vietnam hebben gedaan, niet goed te praten valt. De Amerikanen hebben zoveel chemische wapens ingezet dat er op de dag van vandaag nog kindjes met afwijkingen worden geboren.
Nadat luc bijna een vleermuis in zijn nek had (zat verstopt in een restant van een gevangenis), was het weer tijd om terug te gaan en wat te gaan eten. De reünie met Anna en Milou sloten we af op een leuke rooftopbar met een prachtig uitzicht op de skyline van hcmc.
Nadat we afscheid hadden genomen van de vrouwtjes, pakten we de bus naar Dalat. Na de zoveelste lange busrit kwamen we aan in het prachtige bergstadje. Anna en Milou hadden ons verteld over een goed hostel, dus wij zijn naar dat hostel
gegaan en alles wat ze hebben verteld klopte. De eigenares was super aardig en de bedjes lagen heerlijk. De eerste dag zijn we wat gaan rondlopen en hebben we de canyoning tour geboekt (ook een tip van de dames).
Eindelijk was het dan zover! We gingen canyoningen (abseilen, watersliden en cliffjumpen). In het eerste uur kregen we wat les en daarna was het tijd voor de eerste afdaling en cliffjump.
Tot nu toe zit luc mij altijd uit te lachen dat ik bang ben voor giftige slangen en spinnen. Gelukkig kon ik nu ook eventjes lachen, want luc zag al wat bleker en vertelde toch wel bang te zijn.
De eerste drie afdaling waren best wel makkelijk en niet heel spectaculair. Maar daarna kwamen de waterslides! Deze waren echt top. Gewoon jezelf laten gaan en tussen de stenen naar beneden glijden. Ik weet niet hoe luc het deed maar zijn hele rug was bont en blauw, dus na 2 waterslides was hij er klaar mee.
Na de waterslides kwam de grootste afdaling. We moesten abseilen van een waterval (18 meter) en op een hoogte vab 4 meter kon je jezelf laten vallen in het water. Ik had mijn gopro op mijn helm, dus de spectaculaire beelden kunnen jullie zien in de aftermovie.
De cliffjump (10 meter) die daarna kwam was geweldig. 10 meter door de lucht zweven midden in de jungle!
Luc heeft de sprong ook gewaagd, ondanks dat die alle kleuren van de regenboog scheet.
Tot en met de cliffjump verliep alles erg soepel bij mij. Maar daar was de wasmachine afdaling. Ik had niet echt goed geluisterd naar de uitleg, dus ik had niet gehoord dat je als eerste je voeten in de waterval moest doen (ik ging met mijn rug eerst). Wat er toen gebeurde weet ik niet meer precies, maar ik maakte iets van drie salto's en bleef maar in de rondte draaien. Gelukkig liet het touw eindelijk los en kwam ik in het water terecht. Eenmaal weer bovenwater, hoorde ik iedereen hard lachen, maar ik was blij dat het goed was afgelopen haha.
Eenmaal terug van in het hostel, huurden we scooters en gingen op pad om het paleis, de kerk, crazy house (de naam past erg goed bij het huis) en het grote meer te zien. Er ging ook nog een Filipijns meisje met ons mee. Bij het meer hadden we een pauze en daar kreeg ik (luc vond zichzelf te stijf en wilde zich niet voor schut zetten) een gratis yoga les (hele oude vorm van yoga, weet de naam niet meer) van het Filipijnse meisje, die dit al zon tien jaar deed.
Vol energie gingen we terug naar het hostel om samen met de eigenares wat te gaan eten. Ze nam ons mee naar lokale restaurantjes om de specialiteiten van Dalat te proeven. Het eten was super (vooral het toetje!), maar helaas was het al de laatste avond. De volgende dag zouden we namelijk vertrekken naar Hoi An.
Maar daar de volgende keer meer over!
Byebye
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
